"Zoek maar uit waar je gaat slapen!"

Een dag uit het leven van… Crisismedewerker Marcel ‘Je weet nooit wat de dag je gaat brengen’ geeft Marcel aan. Die afwisseling binnen het crisisteam van Veilig Thuis Twente doet hem goed. Als crisismedewerker ben je veel op pad met maar één doel: een veilig thuis voor iedereen in Twente.

Trotse vader

Marcel weet zelf maar al te goed waarom hij dit werk doet. Naast zijn rol als crisismedewerker is hij ook een trotse vader. ‘Als ik gebeld word en ik kom in een situatie waarbij kinderen betrokken zijn, denk ik vaak aan mijn eigen kinderen’, geeft Marcel aan. Dat doet hem denken aan die ene vrijdagavond. Even voor middernacht belt een politieagent met Marcel. Een moeder met twee kinderen (3 en 6 jaar) zitten in hun pyjama in de wachtkamer van het politiebureau. Haar man heeft hen op straat gezet.

Laveloos

Vrijdagmiddag na werktijd was de man van de moeder, ook de vader van de twee kleintjes, thuisgekomen van het werk. Hij trok zijn eerste biertje open en daarna volgden er meer. De moeder zag al aankomen dat de vader dronken werd. Daarom besloot zij om samen met de kinderen bij de buren te gaan eten. Rond bedtijd kwam ze weer thuis met de kinderen. Vader lag laveloos op de bank. Opgelucht bracht de moeder de kinderen naar bed. Zelf besloot ze ook boven te blijven. Tot de avond plotseling een andere wending kreeg.

“Rot op met de kinderen!”

Er klonk een hoop kabaal uit de woonkamer. Moeder ging beneden kijken en zag hoe vader spullen stuk maakte. De staande lamp lag in tweeën, midden in de kamer. Vazen, asbakken, servies en kussens waren vernield en lagen her en der verspreid. De vader kalmeren lukte niet, want toen vader haar bij de schouders pakte en tegen de muur zette, siste hij: ‘Rot op met de kinderen! Weg uit dit huis!’ De tranen stroomden over moeders wangen terwijl vader de trap op rende en de kinderen uit bed trok. Toen moeder jammerde dat ze midden in de nacht niet wist waar ze naartoe moest, schreeuwde vader dat hem dat geen reet interesseerde. Ze moesten maar uitzoeken waar ze gingen slapen.

Pakken vanillevla

De kans om wat spullen bij elkaar te pakken kreeg de moeder niet. De kinderen hadden zich in de tussentijd stiekem in de badkamer verstopt, maar vader tilde ze al snel woest naar beneden. Vlug duwde moeder de kinderen naar buiten. Ze kon nog net op tijd de autosleutels van het haakje grissen en zette de kinderen in de auto.

Maar helaas bleef het hier niet bij. Toen ze de auto startte en van de oprit draaide, rende vader op sokken naar buiten. Hij had twee pakken vanillevla in zijn hand en bedacht zich geen moment. Hij scheurde ze los en goot de vla over de vooruit van de auto. De ruitenwissers kregen het niet voor elkaar de vanillevla weg te vegen. Toch reed moeder snel met zeer beperkt zicht de straat uit richting het politiebureau.

Crisisinterventie

Wanneer het gezin zonder vader op het politiebureau komt, wordt Veilig Thuis Twente ingeschakeld door de politieagent. Tijdens het telefoongesprek met de politieagent vraagt Marcel of de agent wil vragen of er een plek is waar ze naartoe kan. Voor Marcel is het duidelijk dat er een crisisinterventie nodig is. Maar nu, rond middernacht, is het eerst belangrijk dat de kinderen zo snel mogelijk ergens veilig kunnen slapen. De moeder geeft bij de agent aan dat ze haar schoonmoeder kan vragen, de oma van de kinderen. De politieagent belt de oma op en zij aarzelt geen moment. Ze komt direct naar het politiebureau. Twee agenten maken de voorruit van de auto schoon, terwijl oma de moeder troost en de politieagent, die de melding bij Veilig Thuis heeft gedaan, met de twee kinderen speelt. Marcel belooft de volgende ochtend direct zelf langs te komen.

Verslagen en gebroken

De volgende ochtend gaat Marcel samen met een Hulpofficier van Justitie in gesprek met de moeder. Zij spreken ook met de kinderen en het oudste jongetje maakt een tekening. Hij tekent een lamp die in tweeën is gebroken en een auto met allemaal gele vanillevla erop. Ook tekent hij zijn vader die boos is en zijn moeder die moet huilen. ‘Dan besef je wel hoe ingrijpend zo’n situatie voor kinderen is’, geeft Marcel aan. Daarna gaat Marcel met de Hulpofficier van Justitie bij vader langs. Ze ontmoeten een verslagen en gebroken man. Huilend vertelt hij dat hij zich nauwelijks herinnert wat er is gebeurd. Door de ravage en het feit dat zijn vrouw en kinderen er niet zijn, heeft hij al de conclusie getrokken dat het misse boel is. De vader kijkt moedeloos om zich heen en weet niet wat hij moet doen. Hij heeft geprobeerd zijn vrouw te bellen, maar haar telefoon staat uitgeschakeld. De Hulpofficier van Justitie legt vader een tijdelijk huisverbod op. Dit betekent dat vader tien dagen lang de woning niet mag betreden en dat hij in die periode ook geen contact mag hebben met zijn vrouw en kinderen. Hij mag hen enkel onder begeleiding van een medewerker van Veilig Thuis zien en spreken.

Heineken 0.0

Enkele dagen later organiseert Marcel samen met een wijkcoach van de gemeente en een medewerker van de reclassering een gesprek met beide ouders. Tijdens dit gesprek huilt de vader en toont hij berouw. De moeder uit haar boosheid. Ze vertelt dat ze niet begrijpt hoe vader zo harteloos kon zijn om hen zo bang te maken en midden in de nacht op straat te zetten. Vader geeft aan dat hij niet weet wat hem bezielde. Hij zweert dat hij vanaf die dag nooit meer een druppel alcohol zal drinken. Zijn vrouw gelooft hem niet omdat hij dagelijks bier drinkt, en dat al zo lang als zij hem kent. Toch wil hij niets meer met alcohol te maken hebben. De vader zegt dat hij vanaf nu alleen nog Heineken 0.0 zal aanraken. De aanwezige hulpverleners complimenteren vader met zijn voornemen en vertellen hem dat het van belang is dat vader hier wel hulp vanuit een verslavingszorginstelling bij aanvaardt. De hulpverleners leggen uit dat alcoholverslaving vaak een signaal is van onderliggende problemen. De hulp die ingezet wordt, is onder andere gericht op deze onderliggende problemen. Ook zal de verslavingszorg twee keer in de week urinecontroles uitvoeren bij vader en de resultaten delen met zijn vrouw, zodat zij zeker weet of vader zich houdt aan zijn belofte.

In bed plassen

Na het gesprek mag de vader nog drie kwartier onder begeleiding van Marcel met de kinderen praten en een spelletje spelen. Marcel helpt de kinderen als zij vragen willen stellen aan hun vader en helpt ook vader, als hij emotioneel probeert uit te leggen dat het heel erg verkeerd was wat hij deed. Niet alleen uit het gesprek blijkt dat de kinderen nog erg vol zitten met hetgeen dat hen is overkomen.

De moeder vertelt na het begeleide bezoek dat de oudste van de twee een paar keer in bed heeft geplast sinds het incident. Met de toestemming van beide ouders belt Marcel een speltherapeut, die nog dezelfde week een eerste speltherapiesessie plant met het jongetje. Marcel: ‘Daar kan het jongetje spelenderwijs verwerken wat hij heeft meegemaakt.’

Monitoren

Marcels collega’s uit het monitorteam blijven de veiligheid in het gezin anderhalf jaar lang monitoren. Dit betekent dat een medewerker van Veilig Thuis op vooraf vastgestelde momenten gesprekken aangaat met de kinderen, de ouders, de betrokken hulpverleners, de leerkrachten van school, de huisarts en ook met eventueel andere betrokkenen. Het doel van deze gesprekken is het monitoren of de opvoedsituatie van de kinderen voldoende veilig is.

Vader en moeder geven aan dat ze het fijn vinden dat er een zogenaamde stok achter de deur is. Marcel en zijn collega’s van het monitorteam begrijpen dat hun motivatie om de kinderen een veilig gezinsleven te bieden momenteel heel groot is. Het is belangrijk dat het gezin zich ook wanneer de eerste schrik is weggezakt nog aan de veiligheidsafspraken houden, bijvoorbeeld na een half jaar. Dit wordt door het monitorteam van Veilig Thuis gecontroleerd.